Το Πεταλίδι βρίσκεται 13 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Μεσσήνης και 18 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα. Πρόκειται για μια παραθαλάσσια τουριστική κωμόπολη, η οποία συνδυάζει βουνό, θάλασσα και κάμπο. Πιθανότατα το Πεταλίδι οφείλει το όνομά του στο πεταλοειδές σχήμα της ακτής του. Στην πλατεία υπάρχουν καφέ και εστιατόρια και αξίζει κανείς να κάνει μια βόλτα στο μικρό, γραφικό λιμανάκι. Εάν βρεθείτε στο Πεταλίδι τον Σεπτέμβριο, μην χάσετε την ευκαιρία να πάτε στο πανηγύρι που διοργανώνεται κάθε χρόνο στις 13 και 14 του μηνός.
Το Πεταλίδι έχει πολλά ξεχωριστά μνημεία για να επισκεφθείτε και η ιστορία δημιουργίας της πόλης είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Το 1828 ο Γάλλος στρατηγός Μεζόν αποβιβάστηκε στον όρμο του Πεταλιδίου για να προβεί σε εκκαθάριση της Πελοποννήσου από τους Αιγύπτιους πολεμιστές του Ιμπραήμ. Τον Αύγουστο του 1830, με απόφαση του Ιωάννη Καποδίστρια, αποφασίστηκε η εγκατάσταση Μανιατών στο Πεταλίδι, μετά την δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους. Αυτό έγινε για να ευχαριστήσει ο Καποδίστριας τους Μανιάτες διαθέτοντάς τους δημόσια γη. Για αυτό και σήμερα συναντάμε στο Πεταλίδι πολλά ονόματα Μανιάτικης καταγωγής όπως Τρουπάκης, Κουράκος, Στεφανάκος κ.α. Η ορθή ανέγερση της πόλης ξεκίνησε το 1835 βασισμένη στα σχέδια των Βαυαρών μηχανικών Κόλμαν και Στράους. Ήδη το 1836, είχαν εγκατασταθεί πάνω από 200 οικογένειες και ανεγερθεί, περίπου, 120 οικίες. Είναι χαρακτηριστικό πως οι εφημερίδες της εποχής ασχολήθηκαν πολύ με την ίδρυση της αποικίας του Πεταλιδίου από τους Μανιάτες, γεγονός που προκάλεσε το ενδιαφέρον του Όθωνα και της Αμαλίας, οι οποίοι επισκέφθηκαν το Πεταλίδι το 1838.
Στο Πεταλίδι μπορεί κανείς να δει την Βρύση του Ψεύτη, (η οποία βρίσκεται στην ακρογιαλιά), την Υπαίθρια Αρχαιολογική Συλλογή, (όπου φιλοξενούνται ευρήματα από την αρχαία Κορώνη), καθώς και τις εκκλησίες της Ζωοδόχου Πηγής και του Αγίου Νικολάου στην πλατεία.
Η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής εγκαινιάσθηκε το 1835 και σήμερα τον Ιερό Ναό κοσμούν τρία ιερά κειμήλια: η Εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής, επονομαζόμενη Πεταλιδιώτισσα, ένα Ιερό Αντιμήνσιο το οποίο χρονολογείται από το 1837 και το τεμάχιο Ιερού Λειψάνου του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου. Η εικόνα της Παναγίας φιλοτεχνήθηκε από τον Ιωάννη Π. Μαυρομιχάλη το 1841 και συντηρήθηκε από αρχαιολόγους-συντηρητές τον Ιούλιο του 2013. Η Παναγία του Πεταλιδίου είναι Προστάτιδα της Μεσσηνίας, καθώς και των εγκύων, των γονέων και των ταλαιπωρημένων από διάφορες ασθένειες.
Ένα ακόμη σημαντικό αξιοθέατο είναι τα Ρωμαϊκά Λουτρά, τα ερείπια των οποίων εντοπίστηκαν στη θέση Λουτρά, 1 χιλιόμετρο βόρεια του Πεταλιδίου. Η λιθοδομή, σε ορισμένα σημεία, σώζεται μέχρι ύψους ενός μέτρου. Διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη διακρίνονται στον χώρο, όπως μία βάση κίονα και ένα κιονόκρανο διακοσμημένο με ανάγλυφα φύλλα από μάρμαρο.
Κατά τις ανασκαφές του 1989, αποκαλύφθηκαν ένα ακέφαλο μαρμάρινο άγαλμα ενδεδυμένου άνδρα και ένα μαρμάρινο άγαλμα γυναίκας, τμήματα ψηφιδωτού δαπέδου και ελάχιστα νομίσματα. Κατά τις ανασκαφές του 1996, σε απόσταση 1,5 χιλιομέτρου βορείως του Κάστρου του Πεταλιδίου, (όπου εντοπίζεται η ακρόπολη της αρχαίας Κορώνης), βρέθηκε διάσπαρτο αρχαίο οικοδομικό υλικό, το οποίο ανήκε σε μεγάλο λουτρικό συγκρότημα που επεκτείνεται σε τρία επίπεδα. Αποκαλύφθηκε, επίσης, ένα μαρμάρινο ανδρικό άγαλμα και ένα γυναικείο, τα οποία χρονολογούνται κατά την Ρωμαϊκή περίοδο.
Το τελευταίο σημείο αναφοράς είναι το Κάστρο του Πέρα, το οποίο είναι επίσης, γνωστό ως Κάστρο Πεταλιδίου ή Κάστρο Λεόνε. Βρίσκεται πάνω από το Πεταλίδι, κοντά στον οικισμό Αγία Σωτήρα, του οποίου η ονομασία παλαιότερα ήτανε Πέρα. Το Κάστρο έχει ελάχιστες πολεμίστρες και είναι χτισμένο σε πολύ προνομιακή θέση. Έχει μεγάλη οπτική εμβέλεια, αφού κατοπτεύει εκτός από την ενδοχώρα, και μεγάλο τμήμα των παραλίων. Πιθανόν να ταυτίζεται, με το αναφερόμενο από πηγές του 1409, Castro Leone. Πιστεύεται ότι ανήκει στην περίοδο της Β’ Ενετοκρατίας και ότι κτίστηκε περίπου το 1700. Το σχήμα του είναι σχεδόν ορθογώνιο και η είσοδος βρισκόταν στην δυτική πλευρά. Στο εσωτερικό του Κάστρου διακρίνονται ερείπια κτισμάτων, μιας δεξαμενής και, πιθανόν, ερείπια ενός μικρού ναού.
Το Κάστρο, αφού δεν είχε πολεμίστρες, δεν ήταν κατασκευασμένο για για να αποκρούει επιθέσεις, αλλά για να προφυλάσσει τα προϊόντα που βρίσκονταν εκεί, ενώ στον χώρο κατοικούσε και μια μικρή φρουρά. Ένας από τους αποθηκευτικούς χώρους, στο εσωτερικό του Κάστρου, καταστράφηκε από δυναμίτη. Κυνηγοί πολύτιμων μετάλλων πίστεψαν ότι υπάρχει χρυσός και έτσι ανατίναξαν τις αλαβάστρινες δεξαμενές για την αποθήκευση λαδιού, κρασιού και άλλων αγαθών. Το Κάστρο άρχισε να καταστρέφεται περί τα τέλη της δεκαετίας του 50’, όταν έκαναν την εμφάνισή τους οι συσκευές αναζήτησης πολύτιμων μετάλλων.
