31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας-ΑΓΝΗ ΠΑΠΑΔΕΛΗ ΡΩΣΣΕΤΟΥ/Τη μέρα που ανέβηκα το βουνό μέχρι πάνω

Το έργο Τη μέρα που ανέβηκα το βουνό μέχρι πάνω αναπτύσσεται γύρω από τη λειτουργία της αναπνοής.

Η χορογραφία δομείται από τις χορεύτριες πάνω σε μια παρτιτούρα αναπνοών, η οποία, πέρα από τη χροιά και τον ρυθμό της αναπνοής, καθορίζει τον τρόπο κίνησης κάθε σώματος, καθώς και τον τρόπο σύνδεσης των χορευτριών. Το σώμα γίνεται ένα ασκί, του οποίου η μορφή και η κίνηση είναι απόρροια του πώς ο αέρας μπαίνει και βγαίνει από αυτό, φτάνοντάς το συχνά στα όριά του.

Το έργο αποπειράται να αποδώσει συγχρόνως δύο διαστάσεις αυτής της ακούσιας και απαραίτητης για τη ζωή λειτουργίας: αφενός την τεχνική, «μηχανιστική» της διάσταση, όπου ο αέρας είναι το καύσιμο για το σώμα – μηχανή και το σώμα είναι υποταγμένο σε μια αδιάκοπη συνέχεια εισπνοών και εκπνοών· αφετέρου μια πιο ποιητική, αυτή κατά την οποία η ανάσα γίνεται η πνοή της ζωής και επιτρέπει να αναδυθούν εικόνες, στιγμές και σχέσεις ανάμεσα στα δύο σώματα.

Το έργο Τη μέρα που ανέβηκα το βουνό μέχρι πάνω, με την παιδικότητα με την οποία αρθρώνεται ως τίτλος, υπαινίσσεται τις συνέπειες που επιφέρει στο σώμα το επίτευγμα του «να ανέβει κανείς το βουνό μέχρι πάνω», τις καταστάσεις από τις οποίες το σώμα περνά για να τα καταφέρει «μέχρι πάνω». Συγχρόνως, σε ένα φαντασιακό επίπεδο, το ανάγλυφο του βουνού προσομοιάζει σε αυτό του σώματος — πόσο μάλλον όταν αυτό «λαξεύεται» από την αναπνοή και, επομένως, τον χρόνο.