31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας-MARCO DA SILVA FERREIRA/Fantasie minor

Πληροφορίες παράστασης

Εκτέλεση παραγωγής παντός χώρου από το Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο της Καέν στη Νορμανδία.

Ο τίτλος της παράστασης Fantasie minor του Marco da Silva Ferreira [Μάρκο ντα Σίλβα Φερέιρα] προέρχεται από την ορολογία και το ρεπερτόριο του πιάνου και γεννήθηκε μέσα από τη συνάντηση με τους Chloé Robidoux και Anka Postic, δύο καλλιτέχνες του χορού από την Καέν που χορεύουν μαζί από τα παιδικά τους χρόνια. Με καταβολές από τους χορούς της urban κουλτούρας (hip-hop, dancehall, house), η κοινή τους διαδρομή επηρέασε ουσιαστικά τη σχέση τους και την προσωπική τους εξέλιξη.

Το έργο δημιουργήθηκε από ανάθεση του Εθνικού Χορογραφικού Κέντρου της Καέν της Νορμανδίας, για μία παράσταση που να μπορεί να παρουσιαστεί σε πολύ διαφορετικούς χώρους: με μια σκηνή εύκολα προσαρμόσιμης επιφάνειας 4 × 4 μέτρων, το Fantasie minor μπορεί να παρουσιαστεί σε εσωτερικούς ή υπαίθριους χώρους, σε θέατρα ή κήπους, σε δημόσιες πλατείες κ.λπ. Ο περιορισμένος σκηνικός χώρος επιβάλλει συνεχή εγγύτητα μεταξύ των χορευτών, ένα στοιχείο το οποίο πρέπει να διαπραγματεύονται συνεχώς και με το οποίο καλούνται να συνυπάρχουν.

Αυτός ο επιμερισμός του χώρου αποτελεί πρόκληση και για τη μουσική της παράστασης: τη Φαντασία σε Φα ελάσσονα, έργο 103 του Franz Schubert, σύνθεση για τέσσερα χέρια στο πιάνο, που βρίσκεται σε αντιστοιχία με τα τέσσερα πόδια των χορευτών στον περιορισμένο αυτό χώρο.

Καθώς προέρχονται από την κουλτούρα των «battles» και των «cyphers», οι δύο ερμηνευτές ανανεώνουν διαρκώς την πρακτική τους. Ανάμεσά τους υπάρχει κάτι βαθιά φιλικό αλλά και ανταγωνιστικό, σαν να υπακούν στη λογική του παιχνιδιού. Τα βιογραφικά αυτά στοιχεία, οι μνήμες της παιδικής ηλικίας, διατρέχουν τη χορογραφική σύνθεση, η οποία εμπνέεται από τους χορούς που έχουν μελετήσει τα σώματά τους. Κατά τη γνώμη μου, το Fantasie minor λειτουργεί σαν ένα τελετουργικό μετάβασης – ιδέα που εντείνεται από το γεγονός ότι η Φαντασία σε Φα ελάσσονα ήταν το τελευταίο έργο που συνέθεσε ο Schubert πριν πεθάνει στα 31 του χρόνια: σαν προαίσθημα μιας άλλης μετάβασης.

Ο χορός συνδιαλέγεται με τη σύνθεση ακολουθώντας την απεικονιστική προσέγγιση των urban χορών στη μουσική. Η παράσταση ξεκινά δεξιοτεχνικά, σχεδόν επιθετικά, όμως όσο εξελίσσεται η χορογραφία αναδύονται και άλλες ποιότητες. Σαν οι ερμηνευτές να επιτρέπουν στον εαυτό τους να βιώσουν ή να αποκαλύψουν μια πιο εύθραυστη περιοχή. Η μουσική κινείται ανάμεσα σε διαθέσεις που τους επιτρέπουν να εναλλάσσονται ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα. Οι άκαμπτες μπότες που φορούν, φορεμένες σαν παπούτσια μπαλέτου σε όλη τη διάρκεια του έργου, ενισχύουν αυτές τις μεταπτώσεις. Προσδίδουν βάρος και γείωση στις φιγούρες τους. Το ντουέτο χτίζεται γύρω από αυτή την αντίθεση: το πόδι που χτυπά το έδαφος με δύναμη και σιγουριά και το σχεδόν κρυστάλλινο piqué του κλασικού μπαλέτου. Το παράλογο και το δεξιοτεχνικό μετατρέπονται σε αφετηρία για μια αισθητική, τεχνική και προσωπική ανακάλυψη.

— Marco da Silva Ferreira, Σεπτέμβριος 2021

Είσοδος ελεύθερη