Κάστρο του Σαφλάουρου

Το Φράγκικο Κάστρο του Σαφλάουρου, γνωστό και ως Κάστρο του Λαντζουνάτου, δεσπόζει στην κορυφή ένός βράχου, (σε υψόμετρο 850 μέτρων), κοντά στο χωριό Λαντζουνάτο, το οποίο απέχει 28 χιλιόμετρα από την Κυπαρισσία.

Κατά την αρχαιότητα, η περιοχή του οικισμού ήταν τμήμα του βασιλείου του Νέστορα. Το Κάστρο θεωρείται ως φρούριο της Βυζαντινής-Μεταβυζαντινής περιόδου και κτίστηκε στα τέλη του 13^ου ή στις αρχές του 14^ου αιώνα. Σε γενικές γραμμές παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με το Κάστρο του Μίλα και, μάλλον, αποτελούσε παρατηρητήριο-φυλάκιο του περάσματος από και προς την Κυπαρισσία. Ταυτίζεται, χωρίς απόλυτη βεβαιότητα, με το Κάστρο του Σωτήρα ή Saint Sauver. Η ονομασία του πρέπει να προέρχεται από το San Flauro, που σημαίνει Άγιος Φλώρος. Ως πρώτος κύριος του μνημονεύεται, το 1297, ο Nicolas Le Maure, ό ίδιος που είχε φυλακίσει την Μαργαρίτα των Βιλλεαρδουίνων στο Χλεμούτσι, το 1315.

Πιστεύεται ότι το Κάστρο ήταν από τα σημαντικότερα της Μεσσηνίας για τους Βυζαντινούς, καθώς αναφέρεται ότι το πήρε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος από τον αδελφό του Θεόδωρο Β’, λίγο πριν ανακηρυχθεί Δεσπότης στο Δεσποτάτο του Μυστρά, το 1443. Το χρονικό διάστημα μεταξύ 1460 και 1469, το Κάστρο τελούσε υπό Τουρκική διοίκηση και κατά την περίοδο αυτή, πιθανώς, υπέστη τις περισσότερες καταστροφές.

Το Κάστρο Σαφλάουρο, αν και σχετικά μικρό σε μέγεθος, διέθετε θαυμάσια αρχιτεκτονική. Η πύλη του βρισκόταν στη νότια πλευρά του, ενώ τρία ανοίγματα στον δυτικό του τοίχο φέρουν οπές για κάγκελα. Το γεγονός αυτό υποδηλώνει την χρήση του ως φυλακή σε άγνωστη εποχή. Το Κάστρο εκτείνεται σε δύο επίπεδα, εκ των οποίων το δεύτερο, (ο εσωτερικός περίβολος), είναι τετράπλευρης κάτοψης με τέσσερις ορθογώνιους πύργους. Το Κάστρο είναι κτισμένο με αργολιθοδομή χωρίς την παρεμβολή πλίνθων. Στο εσωτερικό του διατηρείται θολοσκέπαστο μακρύ κτίριο, ενώ ο εξωτερικός περίβολος έχει καταρρεύσει στο μεγαλύτερο τμήμα του. Πιο δεξιά σώζεται ένα τετράγωνο κτίσμα που επικοινωνούσε με το υπόλοιπο Κάστρο μέσω μιας θολωτής σήραγγας, η είσοδος της οποίας σώζεται μέχρι και σήμερα. Τέλος, υπήρχαν δύο ακόμη μικρότερες είσοδοι, εκεί όπου οι ντόπιοι το λένε «Τρούπα του Αράπη». Είναι, όμως, αρκετά μικρές και χαμηλές. Η πρώτη οδηγούσε στην μικρή θολωτή αίθουσα και η δεύτερη, μέσα από μία υπόγεια στοά, οδηγούσε στο υπόγειο του Κάστρου.